( 15 - 22 Şubat Hiciv / Taşlama Haftası Nedeniyle)

Ne kadar değişti bakışta usûl!
Bundandır zamana âhir diyorlar.
Abdestin rüknünü terk etti gusül
İnkârcı gürûha tâhir diyorlar!

Bir çılgınlık sardı bütün cenahı
Şakşakta boğuldu edebin âhı
Geceyle örtünce günü, sabahı
Sızan her ışığa sihir diyorlar!

Ne mümkün bulunsun kusur ve hata?
Yorum sayısıyla renklenir çıta
Verilen emekler; nikâh-ı mûta!
Uğur böceğine mihir diyorlar!

Kimin umurunda edep ve erkân
Söz kabul etmiyor rüküşlü mekân
Yan Üstad! Çile’nin derdine sen yan
Yozlaşma bahsine seyir diyorlar!

Doğru ne yanlış ne; seçilmiyor ki
Ozandan, şairden geçilmiyor ki
Kurbağalı sudan içilmiyor ki!
Üstelik adına nehir diyorlar!

Cevap bulamıyor “ niçin, neden “ ler
Sanata yön verir ruhsuz bedenler!
Zırvayı bal diye ikram edenler;
Doğrulara kalkıp zehir diyorlar!

Muteber değil ki gerçek; biline
Bir “ tarzdır “ dolamış avam diline
Maymun parmağını insan eline;
Yakıştıranlara mâhir diyorlar!

Dizeden sorulur mısranın hâli
Çağdaşlık addettik hem kıylükâli
Hece sarayını Hürrem misali;
Fetheden haspaya şiir diyorlar!

Câhilden ehil’e gelmiyor sıra
Bilgiye bir türlü çıkmadı kura
Kırk yıllık uğraşa kırkından sonra;
Ahkâm kesenlere şair diyorlar!

Sanki söylesek ne söylemesek ne
Zurnanın ritmine kapılmış sahne!
Sultanlar payına; ” müthiş, şâhane! “ ;
Bize düşene de kahır diyorlar!...