Dağınık zihnimin koridorlarında
Yankılar çarparken o flu duvarlara
Bin bir yadsımazlıkla çekmişken perdeleri
Sığıntı bir yalnızlık
Azıcık yeknesak…

Üşengeç gölgelerin kırılgan zafiyeti
Yabancıların o korunaklı muafiyeti,
Nasıl, nasıl da uzağımda.

Yayvan bir gülümseme peyda olmuş iken çehrelerde
Çoktandır öğütüldü düşlerim
Sükutu elemiş tümden
O pervasız değirmen,
Uzağında alabildiğine engin
Fazlasıyla sığ belki de
Bir adım uzağında iken tüm mahremiyetin.

Aldanmayın asla dipsiz suskularıma
Takılmış onca düşüngeç
Aklımın kancalarına bir kez.
Gülünç bir çocuk kadar ürkek
Asılı kalmış o billur avizeye.

Derinlerde bir gömüt,
Şehir kaçağı düşlerim;
Firar etmiş kırıklardan
Ve fazlasıyla kırılgan
Bir o kadar nüktedan…

Üç beş leke üstte başta,
Koyultulmuş gecenin hüzünlü dokunuşu
Yayılırken günden güne.
Fevri, sorumlu hatta tutuklu
Korunaklı ve sakıncalı.
Tılsımı evrenin
Çözümün çok çok ötesinde
Sadece yaşamak kendince…