kaybolup yitme zamanım geçti bir şiirle
kalın kitaplarını önüme koydu yaşam
karanlık bulutların arkasından
güneşin seyirmesini izlerken gördüm düşlerimi
çevirdikçe sayfaları, aktı insanlar
güzel, çirkin- iyi, kötü bütün yönleriyle
ırmakta her zaman temiz sular akmadı
beton dökülmüş sular kanlandı, karalandı


korkulu düşler sundu bana
çevremi saran çimentosu insanı değin az inşaatlar
yolumun üstünde diktiğim çiçekler açtı
bir yanda kurtuluş nutukları atılırken
diğer yanda insanın çürümüşlüğü
daha çok düşün dedi beynime
yaşanmışlıklar önünde
çözülür düğümünden ülken
emekle


her açıdan bakmak gerekti
söz gelimi gecekondu olduğunu öğrenmek Ak sarayın
kaç Atatürk doğuracağını bilerek
kulübeler içlerini dökeceklerdi bir gün
üstlerini örten betonlardan
fışkırarak filiz filiz
ve üstü örülemeyeceğinin
fikrin, düşüncenin


Türkiye’nin
bir doğu’luk olmayacağını
ve oradan zaptedilemeyeceğini
güneşin!









09. 02. 2015 / Nazik Gülünay