Küçüklüğümden beri yaşadığım en zor şey “terk edilmek” olabilir. Ailem, arkadaşlarım, sevdiklerim.. Çünkü hepsi birer birer beni terk ediyordu. Hep bir korkuyla yaşıyordum, kaybetme korkusuydu adı, evet.. Eğer “seni seviyorum biliyorsun değil mi?” diyen bir baba bulamadığımda, ya da anne, hemen terk edildiğime inanıyordum. Kimsenin beni sevmediğine inanıyordum. Biri üzüldüğünde ve bunu bana anlattığında sanki onun yaşadığını ben yaşıyormuşum gibi oluyordum. Ne kadar gerizekalıymışım diyorum şimdi.. Ama değişen bir şey yok.. Terk edilmek cümlesi de hala aynı, hala yaşadığım en zor şey. Hala “seni seviyorum biliyorsun değil mi?” diye bir soruyu duymassam kendimi yalnız, sevilmiyor hissediyorum. Küçüklüğümün bana kazandırdığı, kaybettiği şeylerden kaçamıyorum. Ne kadar kaçarsam o kadar kovalanıyorum. Geriye dönüp yaşadığım onca şeye, onca aya, hatta yıla bakıp “iyi ki de yaşamışım” diyemediğim için hep “keşke” diyorum. Sonra keşke’lerden bir süre sonra sıkılınca “neyse” deyip konuları kapatıyorum.. Ama keşke’ler her seferinde kovalıyor beni. İnsanlar bir başkasıyla eskiyi unutabiliyor, ben unutamıyorum. Olmuyor, nedenini bilmiyorum. Bir baba, bir anne olarak onu hayatıma soktuğum için olabilir sanırım. Belki de anneye ve babaya daha çok ihtiyaç duyduğumdandı, bilmiyorum.. Büyüdükçe karşıma çıkan her insana “sonunda Allah yüzüme güldü işte buldum bu beni bırakmaz”larla bağlandım. Hep “ayrıldık dese de bana dönecek biliyorum”larla kendime umut bağladım. Sonundaysa hep “yanlış tanımışım”larla karşılaştım. Aslında insanlar hep aynıydı. Ben küçükken de aynıydı, ben büyürken de aynıydı. Sadece ben tüm “kendine iyi bak”lardan nefret ediyordum ve onları kabullenemiyordum. Onun hayatımdan gittiğini, bir başkasını seveceğini, onu öpeceğini, koklayacağını kabullenemiyordum. Cümlelerin etkisi o kadar çoktu ki her saniye kafamda “bana aşık olduğunu söyleyen biri şimdi benden başkasıyla, nasıl olur?”lar dolanıyordu.Ve şimdi;“Seni seviyorum biliyorsun değil mi?” diye bir yalana da inanmadığıma göre, artık büyümüş sayıldım. İstediğin yere ve kişiye gidebilir, istediğin kadar terk edebilirsin. Bir aile, bir arkadaşın terk edişini yaşadıktan sonra seninki hiçbir şey..