En çok çocukların gözlerini sevdim; içimde mâsumiyetin huzurunu yaşattığı için.

En çok dinmeyecek sanılan fırtınaları sevdim; hayatın bir imtihan olduğunu, sabırla mücadele etmem gerektiğini öğrettiği için.

En çok fırından yeni çıkmış ekmeğin kokusunu sevdim; sağlığım için teşekkür etmeyi hatırlattığı için.

En çok geceleri sevdim; günümü nasıl geçirdiğimi değerlendirme imkânı verdiği için.

En çok insanların sıkıntılarını dinlemeyi sevdim; insanların şefkat ihtiyaçlarına cevap verebildiğim için.

En çok hayatımdaki eksiklikleri sevdim; her şeye sahip olmanın, insanı ne kadar mutsuz ettiğini bildiğim için.

En çok arkadaşlarımla geçirdiğim zamanları sevdim; içten bir sohbetin, tüm gönül ağrılarına iyi geldiğini bildiğim için.

En çok sevdiklerimin ellerini tutmayı sevdim; avucuma koyduğum yüreğime dokundukları için.

En çok sabahın erken saatlerinde çalan saatimin sesini sevdim; Rabbim, daha iyi bir insan olmam için bir fırsat daha verdiği için.

En çok sevmekten ve sevilmekten korkmayan insanları sevdim; sevginin Rahman’dan geldiğini bildikleri için.

En çok uzaklıkları sevdim; hasretler sevgileri pekiştirdiği için.

En çok biten güzel bir şey için üzülmek yerine, yaşandığı için sevinmeyi sevdim; çatımdan uçan mutluluk kuşunun her eve sırayla uğraması gerektiğini bildiğim için…