Çok periişan gördüm seni,
Derdi başını aşmış gibisin,
Hiç aramaz oldun beni,
Vefasız bir dost gibisin.

Ne sesin çıkar ne soluğun,
Ne elin oynar ne ayağın,
Hele bir de var ki, donuk bakışın,
Arka bahçemde ki, korkuluk gibisin.

koşup koşup erişemediğim,
Bir kez olsun yetişemediğim,
Sonunda artık pes ettiğim,
Çıkmaz bir sokak gibisin.

Hep çok uzaklardaydın sen,
Ne yedin ne içtin bilmem,
Yanlış idealler peşinde koşan,
Dağa çıkmış, terörist gibisin.

Çok şaşırmış sın görmeyeli,
Uzak duruyorsun, el gibi,
Çok oldu ben seni övmeyeli,
Sudan çıkmış sanki, balık gibisin.

Bir o telden söylersiin, bir bu telden,
Çok detonesin, ben dinlemem,
Sakın! gücenme bana sen,
Daha tarzını bulamamış, popçu gibisin.

Bir kaleden diğerine koşarsın,
Kırmızı kart görmezsen, çok şaşarsın,
Faulü beklemeden, yere yatarsın,
Hiç gol atamayan, topçu gibisin.

Bir meleksin bir şeytan,
Bir alan pişman, bir almayan,
İnnce bir çizgiyle ayrılan,
Cennetle, cehennem gibisin.

Ağzı iyi laf yapan,
Önüne geleni kandıran,
Hiç sormadan alan,
Kalbimi çalan, hırsız gibisin.

Başı öne eğilmiş kaldırmaz,
Çaresizliğine aldırmaz,
Damarına basmazsan saldırmaz,
Babasız kalmış, yetim gibisin.

Çok boş bakıyor gözlerin,
Acıtıyor beni tüm sözlerin,
Araya ayrılık girdi, kalmadı tesellim,
Sen sanki beni, unutmuş gibisin.

Zülfiye ERDOĞAN