Ah yüreğimin ’sen’ kelamı.
seni yazmanın vakti geldiğinde
ucu yanık bir kalem hükmediyor, ellerime
ve ne zaman kelimelerle buluşsam,
bir dağa çarpar gibi çarpar durur yüreğim

Ah ‘yüreğimin dinmeyen’ ahı
ah üryan günahım...
Habersizce çekip gittin ya benden
paramparça ahlar içinde kaldı duygularım!

-Ama boş ver, sen aldırma.

Çünkü takvimler söz verdiler bana
Teğet geçecekler yokluğunu
an be an saydığım o yıl dönümünü

Yani demem o ki;
Yetim bir gülümse olmayacak yüzümde, senden miras
Her biten sevdanın ardından
Sağanak sağanak yağmayacak gözyaşlarım
Kafası kopmuş şişeler barındırmayacağım yanımda
Birlikte buluştuğumuz o otobüs duraklarına da bakıp bakıp içlenmeyeceğim
Şimdi neredesin, ne haldesin diye düşünüp durmayacağım

Yani yeniden demem o ki
Yavaş yavaş senden vazgeçeceğim
Ve lütfen başın sıkışınca da bana gelme
Yoksa bir sana küfür yağdırırım birde olmayan aşkına

Hoşça kal…