Gülsün seçtiğimiz tüm çiçekler

bir taş atılıyor göğsüm kırılıyor

yazmasın kalemin bizi yazamasın ben gibi

sanki uçar gibi giydiğim elbise

duyarlı bir ölüme kavuşur gibi

kibritlerin içinde bakar yüzüme

sereserpe bir cüretle

Bir şiir sardım bir yazdım sen diye

ağaçların dargın bakışlarında

bir dokunsan ağlayacak


Bir konuşsam tutulacak ay

geceye benzesemde Gece senin ismin

o yüzden ben içeri girip sustum

kendimi ayırırken içimdekinden

bakacaksa bana bakabilecekse

kendiliğinden gelsin kendiliğinden gelsin

ben söylemeyeceğim artık...

sessizliğin ilk haline

o büyük dalga

beni içine batırıyor

içeri gir sayıklamalarımdan

hayal etmemi arala

gerçekleş.


boğulan mavimi kurtar

Bir şeyden kaçıyorum bir şeyden,

yerleşemiyorum

kendimi bir yer edinemiyorum, kendime bir yer

su yakıyor ateş boğuyor...

senin vücuduna kurdum şimdi salıncağı

ipleri kestim

mesafeler denizi doğururken

gözlerinden sağılan

ben ağlamam

içimde su yok bomboş

öylesine yoksulluk çaresizliğimize

senin dışında bir yerde ,

koptum kendimden

her ölümde ,

rüyanı gördüm

ve kadar örtüldünmü içine

sen camdan bir evde yaşarken

ben kapaklı bir tabutta bekledim bitmemeyi

Bir giysiye girmiş


bakmışlar ona

tezahür bir damga vurmuşlar

derisinde boş yer kalmamış

yazdıkları yazılardan.

kapadım gözlerimi

bastırdı baskınlık

her yeri görüntüsü sardı

derinin altında çınlayan bir sesti

kimsenin duymadığı bir ses..


ve sonunda sırası gelir

o müthiş sesizlikte

bilmezken artık ne yapacağını

koyu mavi gecelerde boğulurken

ve kısmi felçlerim depreşir

depremin anavatınında

tutumsuz benim ellerimle

uykusuzluktan tutkusuzum

zamanı akıtan kumların içinde sapsarı

tuzundan yanıyorum

genzim kainatın cehennemi...




ağzı kesilmiş gülümsememde kaybolan düşlerim...