Adım Memiş, gözüm görmez, kısacası ’Kör Memiş’ im
Bebelikten bu güne dek, gün ışığı görmemişim.
Ben doğarken ölmüş anam, onun sıcak kucağının,
Sevgisinin sefasını, bir gün bile sürmemişim...

Babam çoban, kırk günlükken, onu dağda kurtlar yemiş.
Konu komşu acımışlar, bilmem, kimler ne söylemiş,
Bir ihtiyar nine ’verin, ben bakayım bari’ demiş,
O öldüğü zaman, daha beş yaşına girmemişim.

Zaten daha bebek iken, ’çiçek’ vurmuş gözlerimi.
Ağlarmışım, hiç kimseler anlamazmış sözlerimi.
Sağa sola çarpa çarpa, yara sarmış dizlerimi,
Akranlarım dövmüş beni, ben kimseye ürmemişim.

İsyan nedir, bilemezdim, hep içimde kaldı sızım,
Gözüm görmez, gücüm yetmez, Felek böyle yazmış yazım.
İhtiyardan bana kalan şu üç telli kırık sazım,
Atmamışım, satmamışım, kimselere vermemişim.

Küçük yaşta kimsesizlik, ne bacım var, ne kardeşim,
Yalnız kalmış bu dünyada, benim dertli, kuru başım.
O saz olmuş bütün dünyam, dert ortağım, arkadaşım,
Hiç bitmemiş acılarım, hiç huzura ermemişim...

Dertlerimi türkü edip, hem çalar, hem de söylerdim,
Sonra parsa toplayarak, gönülleri hoş eylerdim.
Bu sazım da olmasaydı, ne yapardım, ben neylerdim?
Dilenmemiş, el açmamış, yere mendil sermemişim.

Bazen bezdim bu hayattan, mutluluğa hayâl kurdum,
Bazen işi körlüğüme, aymazlığa filan vurdum.,
Aç kalsam da, eğilmedim, bükülmedim, hep dik durdum,
Ne bir eşim, ne evlâdım...İki çiçek dermemişim.

Görmesem de, hissederim, görenlerden daha da çok,
Şükrederim bu halime, karnım açsa da gözüm tok.
Bir gün mutlu olmak diye bekleyişim, ümidim yok,
Ümit bile hakkım değil, altı üstü ’Kör Memiş’im...

Ünal Beşkese
::::::::::::::::::::::::::::::::::
ürmek.....: kavgada kötü sözler söylemek