KARDELEN

Her şey seninle güzelmiş,
Yaşıyor olmak bile.
Nefes nefese yaşamın ardından,
Yorgunum demek bile.
Berrak bir su damlası sanırdım hayatı,
Günahsız bir bebeğin
Eli gibi temiz sandığım yıllarda,
Acıları bilmediğim,
Ölümün nefesini hissetmediğim zamanlarda.

Çıkıverdin bir yerlerden.
Ne çok “yeter artık” dediğim oldu,
“Bitsin artık” dediğimde.
Bir keman sesiyle ağladığım zamanlarda,
En zor yıllarımda,
Nasıl da çıkıp geldin bir ben bilirim.
Sakın…sakın, olmayışını düşünemiyorum bile.
Sarp yamaçlarda,
Karda açan kardelensin artık bana.

Ve ben;
Umutlarımı tükettiğim dünyada,
Tutunmaya çalışıyorum.
Gitmesin dediğim,
İyi ki varsın dediğim kardelensin bana.
Yüreklerin yasta olduğu zamanlar geldi bizim için,
Dağların doruklarından inen kara bulutlar misali
Çöküyor yüreğime hüzün.

Ve sessizlik sarmalıyor dünyamı.
Kalan son adımlarımda,
Yaşamın son sınırında,
Bitmek üzere olan yaşamımda;
Karda açan kardelensin sen bana.

A.Göksel GÖKAY
17.01.2015
Ayvalık / BALIKESİR