bir sabah güneşe karşı içindeki özlemle
çekememek perdenin kanatlarını iki yana.
ve en uykulu günaydınınla fısıldayamamak
sevdiğini , sevdiklerinin kulaklarına.
ölüm böyle bir şey iste.
sönük ocakta çayın demini almaması gibi.

şöyle bir uzanıp sahile doğru,
oltaya düşenlerin kaçı istavrit, kaçı uskumru.
deniz hangi sevdadan kalan özlemle
karıştıracak saçlarımı nefesiyle.
ölüm böyle bir şey iste.
yaşamın kılçıklarını denize atamamak gibi.

saatin hiç umurunda bile olmaması
çeyrek kalmış iken o bildik ayak seslerine
hala açmamak ilk sahifesini gazetenin
ve sularına bakmamak saksıdaki çiçeklerin.
ölüm böyle bir şey işte.
umurunda bile olmaması hiçbir şeyin gibi.

ne dostluklar ne sevdalar ne dün ne yarın
ne doğru matematik, ne de ütopik dalgaların.
bir nefes olup da el sallamasıyla dünyana
geçmiş bir bahar sayfası düşmesi hatıralara.
ölüm böyle bir şey işte.
çıktığın her kapıya bir daha dönememek gibi.

CEVAT ÇEŞTEPE