Duydum, mahkeme kurmuş, cümlelerin mimarı
Vay o Hâkim Savcıya, sert kayaya çattılar
Kafiye Şahit olmuş, Uyak kararın ar’ı
Konu Şiir’miş meğer hemen terse yattılar

Altın divit kalemi, almış biri eline,
Yazmış üç gül bir çiçek, ne geldiyse diline
Adına şiir demiş, ama şu da biline
Şairinde aşına, soğuk suyu kattılar…

Her şeyde edep gerek, saygı sevgi esastır
Cinse göre değişmez, bunlar insana hastır
Lakin ısrar etmeyin, büyük koz kupa astır
İkiliyle rest çekip, ne var ne yok sattılar…

Otuz yıldır yazsam da hala oldum diyemem
Besmelesiz sofrada, haram lokma yiyemem
Hukuk libas gibidir, bol geleni giyemem
Hak’tan uzak Hâkimler, cübbesiyle battılar

Biri oldun deyince o da oldum sanıyor,
Alkış tutup övene nefsi kayıp kanıyor
Heceye kibrit çakmış ayak uyak yanıyor
Bir ateş kor olmuşken şairleri attılar..

Bilen bilir, bilmeyen, yorum yapar yerinden
İz bırakmaz kimisi, yürür gider derinden
Kesseler harf değişmez, vazgeçer de serinden
Gerçek yazan ŞAİR’İ, unutup da gittiler..

İşte durum Hakim Bey, yazıyor kalem alan
Gönül mahkememizde, olmadı idam olan
Hoşgörüye tavizdir, diyen varsa ki yalan

AVCI der edebiyat, deryasında yittiler
SATIRLAR ARASINDA, ASIL ONLAR BİTTİLER

OSMAN AVCI -2015