Arzunun ayağı zemine bassın
Ne afaki olsun, ne de çok uçuk.
Varsın iblis kızsın, yüzünü assın
Resul’ün yolunu takip et çocuk!

Nanköre davetkâr olsa da yapın
Çalana açılsın hoş gönül kapın
Zannetme ki nefsin tek hendikapın
Kibirdir, gıybettir "musibet", çocuk.

İnsan denen beşer bu handa konuk
Her mezar mahşere gönüllü tanık
Dil, gönül çeşmesi; akma bulanık
Makbul olan hoş söz, muhabbet, çocuk.

Mü’minin helâkı yalanla başlar
Kalp nefret doluysa, kin gözde kışla’r
Arsız, edepsizi şeytan alkışlar
Övgünün bedeli müebbet! çocuk.

Ne kalpte noksan var, ne dinde kara
Hatayı, kusuru kendinde ara
Ateş eksik ise neylesin çıra
imansız yürekler rutubet, çocuk.

Her nefes insana vazife yükler
"Can" denen bir ömür bedeni bekler
Sanma ki takvimler güne gün ekler
Son nefesle biter bu nöbet, çocuk.

Herkesin elinde olsa da plan
Gerçek olan bu an, gerisi yalan
Bir kemik yığını geride kalan
Unutma! Ölümdür, akıbet, çocuk.

Mecit AKTÜRK