hayrettin taylan

Düşünü Yorum nüksedilmiş yalnızlığın t’esirinde
B’aşk’asına yenik, sana y’akınlık dalgasında kaldı ömrüm
Yanılgıyı taşıyan sahipsiz yarınlar kıyısındaydım
Mızrabım ızdırabına ab- ı hayat gibi iç Selleriyle akıyordu
Ölümlüyü , gömülü gözyaşında ıslatıyorduk vuslat diliyle
Sevimliyi seçili algında biriktiriyorduk
Ve nefsinden kopan yar parçasının yarasıydım
Ve de nefesine yakın y’ellerin vardı
Sevmenin gözü önünde eriyordum aşka
Aşkın sözü önünde yakılıyordum özüne



İçimdeki çocuğun esirgenmeyen düşleri
Çocuk esirgeme kurumuna bırakılan ayrılık gibiydi
Oyuncaktı bütün dünya, oyundan düşmüştü düşlerim
Ezberi yoktu yokluğunun
Edebiyatı yapılmazdı sensizliğininin
İşlemi yoktu işvelerinin
etimolojik romantizmi yoktu ayrılığının sözcüklerinde
Sentetik bir hayalden, estetik bir haldi duruşun
Vazgeçilmeyecek bir sızının, sözün, özün dersiydin
Vazgeçmek fikrimin diriliş gülüydün
Vazgeçemedim

Keskin bir suydu gözlerinden akanlar
Vicdanı kesiyordu
Cürmüm yandı, cevrime dolandı dünyan
Cesurluğun ucu olup kül oldum ankayla
Lila gibi narinliğinde kalmış kalakalışımla dirildim
Sevdim, sevdim, sevdim üç günlük dünyadan fazla