Yolda rastlamış olduğu mutluluk ötesi panoramaya
Ölümcül bir girdap gibi yansıyordu gördüğü manzara
Bu her şeyini yitirmiş sefil adama
İki çift olan şen şakrak bir aile ve
Dört çocuk vardı kendininde yürüdüğü aynı yol da
Onların kahkahaları bir ecel gibi yansıyordu ona
Mutlu günlerini hatırlatıyordu görmüş olduğu sesli manzara...
+++
Yıllar var ki hasret kalmıştı öylesi bir mutluluğa
Önce çok sevdiği ilk aşkı olan biricik eşi
Sonra da o ilk aşkından olan iki çocuk meyvesi
Kurtulamamışlardı bir depremin gazabından onların hiç biri !
Ve borç batağındayken denize gömülen iş yeri
Birden saldırmışlardı onun ruhuna bu tür felaketlerin hepsi...
+++
Altüst ediyordu kıskandıracak imrentiler onun yüreğini
Kendin de var olmayan mutlulukların tüm resmi geçidi
Yok olarak yitip giden mutlu dünyasını çağrıştırıyordu sanki
Dayanamadı daha fazla durmak nedir bilmeyen kahkahalara böylesi
Ve topallaya topallaya adam oradan kaçıp gitti
Kendini yemyeşil ve ıssız bir ormanın en derin yerlerine kilitledi...
+++
Onun artık kimi kimsesi yoktu
Açık açık yada gizli hıçkırıkları ona bazen yoldaş oluyordu
Bardaktan boşalırcasına gözyaşları durmuyordu
Gözlerinden yanaklarına bir yağmur gibi durmadan akıyordu
Üstelik adamın gözyaşları gittikçe de sağnaklaşıyordu...
+++
Tüm bunların arkasından bir an da adam anlamsızca gülüverdi
Didik didik etmeye koyulmuştu galiba iç alemini
İnatla hala yaşamasının sebeplerini arıyordu sanki
Dahası kronik mutsuzluğu yüzünden
Adamın aldığı alkol de ciğerlerini artık kendine yuva etmişti
O adeta kan öksüyor gibiydi !…
+++
Ana baba günüydü adamın ruhunun kapsam alanı
Topalsı makamlar fısıldamaktaydı yürürken onun sakat ayakları
Terk etti diye düşünüyordu galiba kendisini Yüce Tanrısı
Günü gününe yaşıyordu düşünmüyordu hiç o yarını
Ruhuna iki ayrı kişilik hakimdi ve ikiside birbirine yabancıydı
Biri, kaderi tarafından yüreği yağma edilip fırlatılıp atılanı
Diğeri ise gülen yüzünün gizemli yanı…
+++
Ölümüne bir galibiyet açlığı ruhunun en önündeydi
Eski galibiyetlerini zaten o mutlu zamanlarında tüketmişti
Bu anlamda gelişen ruhsal açlığı ruhuna dek sirayet etmişti
İyice su kaçırmaya başlamıştı en kötüsü de giderek artık
Adamın o gizem ruhunu taşıyan köhne ömür teknesi !…
+++
Yaşlıca bir ıhlamur ağacının altına oturdu
Kendisi bin bir türlü acıların meydan savaşını yaşıyordu
Ölüm sessizliği içindeki ormandan çıt çıkmıyordu
Uzandı sessiz bir fısıltı halinde yere
Simsiyah bir kahır örtüsü yapıştı onun ruhu üzerine
Şimdi o en ulu acılarının yeniden zehirli pençesinde
Bir toz kadar küçülmüştü sanki adam hayat tarafından ezile ezile !…
+++
Gözlerini dünyaya bir açılıp hemen bilinmeyenli bir zamana kapandı
Nihai ve zoraki bir soluklukla adam hayata son bir selam çaktı !
Lakin canının fişi çekilip sonra da o sonsuza uçacaktı
Bir çırpındı ve arkasından adam öylece kaldı !
Varlığı uğursuz bir rüzgarın peşine takılmıştı
Ve sonra da meçhule doğru mecalsiz bir kanat çırptı !…
+++
Yorucu bir iç savaş sonucu artık onun canı iyice eskimişti
Ruhların sonsuzluklara doğru uçtuğu nankör bir geceydi !
Adamın dumanı üstün de ki cesedine sarı yapraklar üşüşmüştü
Kendisin ruhu hiç olamadığı, hatta hiç olduramadığı kadar dingindi
O şu an bitkin ve bir sürü buruşuk yapraklar içindeydi
Sonbahar yaprakları onun cesedini bir çelenk gibi süslemişti !...
+++
Bu ilk sevişme vaktiydi adamın ölümle
Ebedi kavuşmuş oluyordu istediği ölüme o öylece
Ayrıyeten çok arzu edip ulaşamadığı sevdiklerine de
Diş gıcırdatıyordu gökyüzünde bir dolunay ışığı ise,
Sonsuz bir öfkenin seliyle !
Sarı yapraklı sonbahar dalları arasından ışığını çakarken ay yere
Hiç durmadan kayıyordu öfkeli yıldızlar kan ter içinde
Yetişmek için yitik adamın cenaze törenine !…
+++
Alıp götürdü hayatın yasası nihayet adamın ruhunu gök alemi de
Başbaşa kalmıştı o’nun ölüsü kaderinin kancık elleriyle
Dünyada ki bütün acılardan ve sevgisizliklerden nikah atıp,
Kurtulmuş ve son vermişti artık o bu talihsiz evliliğe
Çekip gitmişti adamın ruhu kendi ölümünün düğününe !!!...
/////////
//////////////////////////
İ. HAKKI GÜRCANOK
//////////////////////////
++İst. / ŞİLE / AĞVA++