İnsan yüregindeki sevdayı,
Hiç de kolay oluşturmuyor.
Bunu en iyi, seven kalpler bilir.
Sevenler kalpler anlar.
Sevenler diyorum çünkü;
Sevilenler anlamaz.
Onlar yanlızca,
Kendi alemlerinde yaşarlar.
Siyaha bürünmüş tüm dünya,
İçimdeki sevda gibi.
İçimde kopan fırtınalara,
Kim dur diyebilirdi.
Bu deli poyraz durmasaydı.
Tam yakalamışken sevdayı,
Birde baktım ki kaybetmişim.
Benim zannettiğim sen;
Hiç bir zaman benim olmamış.
Bu gönül ne sevdalanmıştı sana,
Ne ümitler,ne hayeller.
Ama sen var ya sen,
Bu gönül bahçemdeki,
Gülü gazel ettin,ne fayda.
Tam kırkdört gün oldu,
Bu ümitsiz mücadelemin ,
Senle olma mücadelemin vakti.
Bıkmadan yorulmadan koştum.
Ardın sıra ,belki yakarım diye.
Ama sen ardına bile bakmadan,
Öylece uzaklaştın.
Zaten hiç anlamadın beni,
Ben demiyorum,onun ruhu yok,
Oda sevmiş biliyorum,
Ama beni değil,ne fayda.
Bir nasihatım olsun,sevdalılara.
Siz sevdalı dostlarım,
Sevin ama asla sevdiğinize;
Sen olmazsan,bende olmam demeyin.
Birazcık ümit bile varsa kaybedersiniz.
Her zaman zor olan tatlıdır.
Ben yandım siz yanmayın.