"demir parmaklıkları vardı hislerimin
ve asma kilidi dudaklarımın
duvar işçileri örmüştü göğsümün çeperlerini
yıkılası ama yıkılmayan tabular içinde
örümcekler bağlıyordu gök’yüzüm"

Demir parmaklar, asma kilit, örülmüş bir göğüs çeperi, ve tabular tabular... Üstelik son bir ümidi de alıp götüren örümcekler... Ağır kanamalı bir giriş yapmış şair, kendi iç dünyasını aleni gözlerimiz önüne sermş belki... Kim bilir!

"sonra sen geldin
dağları yıkarcasına
ömrüme akarcasına
ve kör kuyulara sağır bakarcasına


idealist bir aşık gibi
ama tüm gibilerinden arınmış
ayakları yere sağlam basan
ne istediğini ve niye istediğini bilen
aşka sevdalı bir aşık gibi
ben gibi biraz da
ama gibilerinden arınmış
sadece sevdalı
sadece aşık
ve benden arınmış
sen derken hep
dilinde b’izi damıtmış…"

Sonra kırıvermiş vuslatın belini en ince yerinden, kendine gelmiş belli ki, çıkış yolunun o olduğunu, aslında kendi olduğunu imlemiş bir solukta...

"ırak yollardan geliyorum sana
telaşlıyım az
ve ürkek biraz da


geldiğim yollarda bıraktım can kırıklarımı
yıllardır sinemde büyüttüğüm acılarımı
sinende uyutmaya geldim
gül kokuşlu ninnilerle


ve seferi olan tüm duygularımı
baş kaldırsın diye kalbine
barikatlar kurdum ömrüne
öyle ki
giremesin benden başka
hiç kimse içeriye


sevgilim
her gece adımlıyorum adının sessiz harflerini
ve sesli harflerinden çığlıklar büyütüyorum sana aşkla
varlığını varlığımdan çıkarınca
geriye hiç kalıyor!


biliyor musun?
benim hiç bu kadar çok azım olmamıştı
n’olur bir ölüm sonsuzluğunda
uyut beni kollarında
ki bir gün
uyanırsam bile sonsuzluğa
o sonsuzluğun adı sen olsun!.."

Ve tedirgin ve ürkek biraz, üstelik biraz korkak en olmazından, ama ne olacaksa olsunla bitmiş şiir. Ölümden sonrası hikaye gibisinden...

Şiiriniz yakışmış sitenin görünen yüzüne, zerafet katmış, kalite bırakmış en azından.

Selam ve saygımla...

insanın kalbini bu kadar ağrıtan başka bir kelime daha var mı ki acep
"sevgilim"

bütün mesele de işte tam burada başlıyor
onun varlığının
bütün yoklarımızın üzerini örtmesi

sonrası mı?
hep yok oluş hikayesi

en zoru da ne bilir misin sevgili sevtap
hiçbir güçlük daha tanımam
insanın duygularını ifade edebilmesinde
o yuźden derim ki hep
al gözlerimi gözlerinde
yüreğımi yüreğınde konuştur sevgili

ve ne tuhaf değil mi
her gözyaşıñın ardindan yine de sevgiliye ait bir eşyaya sarılmak

her şeye ama her şeye rağmen
dönüp yaranı tüm benliğinle kucaklamak

aslında şair söylemiş her şeyi

"bir derdim var bin dermana değişmem" deyi


Elhamdulillah

sevgimle güzel sevtap cığım

İnsan yüreği kalıbından büyük duyguların mekanıdır. İzler, gizler ve ayan eder. Bakışı kurşun gibi delip geçerken, varlığı ise ürkek bir ceylandır. Ateşine su sanır aşkı ve kana kana içmeye aht eder.

Eşiği diktir. Bir adım yetmez geçmeye. Sabır yükü olsan bile çatlatır tek tek damarlarını. Hilesi yoktur eğer özden sevmişse. Yalanı gördüğü yerde yüzüne tükürür. Katıksızdır. Çocuk saflığında hissettirir içindekileri.

Yolu uzun ve çetrefillidir. Sınar ve sınanır. Şükür bağdaş kurmaya görsün baş köşesine. Şiir sızdırır insanın her hücresine. Besler ve beslenir kızıl renginde.

Aması yoktur. Acabayı yanaştırmaz yanına. Nettir ve tektir.

Ayna olur gözlere. Pişmanlık barınmasın diye de hep yeniler hislerinin dallarına tüneyen umut kuşlarını.

Tıpkı şiirin finalinde olduğu gibi sonsuzluğu düşleyerek...

Aşkdı... Şiirdi vesselam.

Tebrik ve saygımla.