İnsan Vav şeklinde doğar,
Bir ara doğrulunca kendini Elif sanır.

İnsan iki büklüm yaşar,
Oysa en doğru olduğu gün ölmüştür.

Küllerinden doğmuştur Elif,
Sağa, sola bağlanmaz
Yalnız yaşar geceyi…

Kulluğun manası Vav dadır,
Elif uluhiyetin ve ehadiyetin simgesidir.

O yüzden Lafz-ı ilahi Elifle başlar.

Bilakis;

Elif kainatın anahtarıdır,
Vav ise kainatın ta kendisidir.

Rab kullarından,
Vav gibi mütevazı olmalarını ister.
Yobazlığı reddeder,
İyiliği ve ihsaniyeti
Elif’in karşısında;
Secdeye varmasını emreder Vav gibi


Vavdır muhabbette ki samimiyet,
Aşkla bakar Elife…

Tebessüm,
Ahseni ağlatır.

Buğulu gözdedir, iman.
Kuru gözde, ahirettir yalan,
İnsan iki büklüm olunca dahi
rahat eder ana karnında …

Yüreğinde Elifi olmayan,
Ahseni yaşatıp,
Yaşasa ne yazar!
Boylu boyunca uzansa da
Kim rahattır mezarında ?

Vavın Elifle münasebeti ne kadar iyiyse,
kainatın dengesi de o kadar düzgündür.


Evvelde Eliftir,
bir ilahi nefesle ahirde Vav olur kainat.

Manayı bilmeyenler Vav diyemez vay der.

Elif bir ağaç ve insan onun dalıdır.
Azrail budadıkça nefesleri daha gür çıkar sesleri.
Her biri dal olur ve o ağaçtan beslenir.
Vav olur o ağacın gölgesine sığınır.

Aşkın lütfe erdiği gönüllere
Muhabbetle..

4.01.2015
-Alıntı vardır-

Aydıncan Kazaklı