Aşktan ölmeli değil mi

AŞK’tan ölmeli değil mi

Meğer ben bilmiyormuşum acıdan şarkılar yapmayı
Çiçekler açtırmayı

meğer ben
meğer ben bilmiyormuşum
gök kuşağından renkler biriktirmeyi
kuyruğundan çocuklara
allı yeşilli uçurtmalar yapmayı

kağıt uçaklar gemiler
yapmayı bilememişim yüzdürmeyi mavi sularda
uykularda sevmişiz çocuklarımızı

*
açmamışız kalbimizi
unutmuşuz
utanmışız ya da
yapmışız gurur
seviyorum demeye meğer çook çok geç kalmışız

oysa sevince
aşktan ölmeli değil mi
öyle akıllı
mantıklı
sevmek mi olunur

altından geçmeyi bilmiyormuşuz ebem kuşağının
AŞK’ için
erkekken kadın
kadınken erkek olmayı göze alamamışıız

meğer biz sevdik sandık
alamamışız göze
her söze her söylenene kanmışız da
inanmamışız ki gönülden seviyorum diyene

meğer yeterince sevmemişim
sevememişiz
uğruna ölmeyi sevgilinin bilememişiz
meğer kendimizi daha çok sevmişiz
bizler birini seviyoruz sanırken
onur demişiz
gurur yapmışız
meğer aşk bizi yeterince sarsmamış
silkelememiş
etmemiş perişan
acıdan besteler yapmayı bilememiş kimse
aşklardan barışlar üretmeyi
meğer bizler hep bencil
hodgam ve kibirli
ve ve ve çocukça davranmış alınmışız
acemi uğraşlarla oyalanmışız kendimizi
aşık
kendimizi
şair
ve bizler kendimizi
bilge sanmışız
koskocaman egomuzla

Yüksel Nimet Apel

27/Aralık/2014/Cumartesi/Ankara