Acıdır aşk,
Sevgidir aslında mutlu eden.
Karşılıksız çıkınca, ya da reddedilince sevgin,
Ya da zoraki ayrılık çalınca kapıyı,
Acılar başlar, hayaller başlar.
Ha bu gün ha yarın dönecek diye,
Günler geçer, acı devam eder,
Bundan acıdır aşk.

Sevmek mutluluktur,
Sevilmek olmalı karşılığı elbet.
Ama sadece gözlerini görüp de sevmek,
Sadece sesine vurulmak da değil,
Güzelliğine kanmak, ya da yakışıklılığına asla değil.

Sanalda tanımak değil,
Olsa olsa,
Yüz yüze gelmeyi arzulamaktır.
Onu tanımak, onu gerçek dünyasıyla yaşamak,
Sevmenin ilk adımıdır,
Arkadaşlıktır.
Hani derler ya eskilerimiz,
“Bir insanla üç kilo tuz yemeden,
Onu tanıdım demek olmaz”.

İşte aşk işte sevgi,
Biri acı verir, biri mutluluk.
Yaşananlar geri gelmiyor,
Acı çeken yürek bir daha kolay kolay sevmiyor,
Gençlik aşkları nisan yağmuru gibidir,
Tez gelir geçer,
Ama bazen virane bırakır yürekleri.
Yürekleri sellere kaptırmadan,
Tanımadan,
Bilmeden,
Sesine, gözüne, tipine,
Hele hele havasına kanmadan,
Sevilmeyi hak ediyorsa eğer,
Sevmeli, sevmeli, çok sevmeli hem de.

Ölüm ayırırsa acıya katlanır, kader der insan,
Severek ayrılıksa yangınlar bırakır yüreklerde.
Günler zehir zemberek, geceler gözyaşı,
Haftalar, bomboş ayları, yılları getirir,
Ağarmış saçlarla geriye sarmak filmi,
Artık mümkün değildir.

Sevmek gerek derim, sevilmek de elbette,
Sevilmeden sevmek, acı çekmek,
Heba etmek günleri, yarınları,
Hayatı zehir etmek, mutluluklar dururken,
Bir kara kaşa, bir kara göze, ya da bir perçem saça,
Âşık olmak,
Kurban olmaktır derim.