Ben kendimi tanıyamıyorum üstadım...
Elim kolum bağlı oturdum pencereme
Tek tesellim oldu yağmurlar, yıldızlar
Onlarda kayboluyor bir anda gözlerimde

Suçum nedir bilmiyorum üstadım...
Herkes üstüme geliyor, korkuyorum
Yaramı saracak ufacık bir kelimeydi
Ben duymadım! Peki neyi yanlış yapıyorum.

Kader diye yazılan aslında neydi üstadım...
Ben bu yazıdan sadece siyah çizgiler hatırlıyorum
Elimdeki kalemin bile değeri yok gibi
Acaba okumayı, yazmayı mı unutuyorum?

Sözün bittiği yerdeyim üstadım...
Ağzımdan çıkacak her heceye şaşıyorum
Bedenim sanki bir ceset torbası
Kendimi taşıyamıyor, düşe kalıyorum.

Yolum karanlık üstadım...
Aydınlıklara gölge katmaya gidiyorum
Sessizliğim belki bir müjde olur sizlere
Ecelin varlığını bir kez daha hatırlatıyorum.

Ben gidiyorum Üstadım...
Lekeli geçmiş silinmezdi ya
Üstüne temiz bir gelecek çekiyorum
Ben ölüme gidiyorum...