1
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
860
Okunma
affet sevgili bir sazın namesinde kaldım bulanık bir yüzün derin bakışlarından ayrılamadım yağmurun geceye dökülüşü o kadar buruktu ki
sesimden öteye gidemedim
dudak uçlarımda burukluk kaldı
akşamın ayazında ilk bulduğum bankta yalnızlığın gözlerine bakıyorum
tadım tuzum sende kaldı sevgili
gün aşırı sessizce göğü yerleştiriyorum sineme
deniz yok buralarda
bir şarkının ağırlığı var sadece yürekte buram buram
köhne bir park burası yaprakları dökülmüş ağaçlar var birazda çam
içimin sıkıntısını yerdeki yapraklara karıştırıyorum durmadan
affet diyorum
bu kışta gelemedim
güneşe çevirip yüzünü üzgünüm öpemedim
affet sevgili
ama söz veriyorum sana yarın
serçelerin avaz avaz çığlığıyla uyanacağım
bir avuç ekmek onları doyuracağım senin ellerin gibi
5.0
100% (4)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz