Hayat,
Soğuk, yağmurlu ve vurdumduymaz,
Bir istanbul gecesiydi..
Pencereleri damla damla, yalayan,
Yılları dolduran, yalnızlıktı sanki..
Hep bir yanı yarımlık,
Hep bir kimsesizlikti..
Bir kavuşma mucizesine inanmışlıktı..
Ve o mucizeyi, yaşayamadan,
Bir başına ölmek korkusuydu, yağmur..

Hayata karışmamak için,
Tek kalmaktı yalnızlık..
Tek sığınaktı hüzün..

Başka bedenlerin, parçası olmamak için,
Sığınaktı herkesin kırık dökük, öyküsü..
Kırgınlıklar, kimlik değiştirirdi,
Yağmurlar altında,
Ve yağmurda yürüyenler, bilirdi ki,
Unutmanın en ağırı,
Unutamadan, unutulmaktı..
Sonrası,
Hatırlamaya bile dayanılmayan,
Düş yıkımları,
Sonrası,
Keşif, karanlık ve rutubetli bir kuyu,
Sonrası,
"Yalnızlık" kelimesine sığamayacak kadar,
Derin bir yalnızlık..

Yine yağmur,
Yine gece,
Ve yine istanbul,
Ya sen !
Hala burdamısın ?
Yalnızlık..

16/12/2014