Madem ki, gölgeli günler unutuldu, yüzlerdeki perde kalktı
Madem ki, en uzak sokaklara bile güneş ulaştı
Neden hâlâ karanlıklar üzerimde
Neden hâlâ ışığı görmüyor gözlerim?
Hani sabah nerede?..

Bak, hâlâ korkak yalnızlıklar kapımda
Hâlâ yüreğim kör, ellerim zincirli
Derin ve ışıksız kuyulara komşuyum
Demek ki, hâlâ peşimde karanlık
Demek ki, hayatın pusulası bozulmuş özünde!..

Bir yanımda ateş, bir yanımda buzdan bir yanardağ
Yanıyorum, üşüyorum, güneş doğmuyor yarınlarıma
Aklıma şaşayım, kadın olduğumu unutuyorum!
Elbette üşürüm, iklimler değişti
Yollar bozuldu, kötülükler çoğaldı
Aspirinle kan sulandı, insanlık mahzene kilitlendi!..

Bu cadde, umudumu yitirdiğim cadde
Bu sokak, özgürlüğümün vurulduğu sokak
Bu yasaklar, kadın olduğum için konan yasaklar
Bu yabanıl düşünceler,ölüm fermanım,hayatımın cehennemi…

Şimdi söylesin bana:
Ben kimim?
Hâlâ Cennet ayaklarımın altında mı?..

Yarınlarına, umutlarına kelepçe taktığınız
Kadınlar sizin kadınlarınız
Sizi yüreğinde taşıyan anneniz, kardeşiniz, eşiniz...
Sizi var eden insan...
Ki, siz onların varlığını yasakladınız...

Sevmesi, sevilmesi, gökyüzüne bakması
Güneşten bir parça ışık koparması
Suç sayıldı nezdinizde, zulüm gördü, saçından sürüklendi
Lanetlendi yavrularının gözü önünde...

Şimdi soruyorum size:
Nereye gitti anaların ayağı altındaki cennet?
Cenneti, cehenneme çevirdiniz
Sokak ortasında bir kadının daha düşlerini yere serdiniz...
Kadın olmanın bedelini,kurşunla ödettiniz...
Cennetten özür dileyiniz,
Biz kadınlar ölmeyiz...

Ankara/14 Aralık 2014
Rukiye Çelik