hayat Akdeniz’e dökülen kirlenmiş bir akarsu gibi
ve ben bugün gözlerime kadar bulut doluyum
dokunsan yağarım sulusepkin








ve siz yapraklar gibi dökülüşümü gördünüz
öykümü sarı türküler götürdü
oysa ben de gülerdim Kaleiçi’nin fesleğen kokan duldasında
bütün sessiz harfler beni beklerdi Bey Dağları’nın yamaçlarında
Sarısu’da denize küser Gündoğmuş’ta güneş açardım



şimdi
ağlayan yüzümden tutup
vurmayın içimde kalan son kuşları
bırakın gözlerimdeki güneşten beslensinler




ve siz hiç görmediniz isyanda açan ellerimi
ve bir özgürlük türküsüdür döşümdeki kapanmayan yaram
şimdi
ağrıya tutulmuş
acil çıkış kapısı tutulu yüreğimin



bırakın
tecelli etsin yine kader dediğiniz şey
kan kaybından kaybedeyim gözlerimi
erken dönem sesimden alınan bir parçayı teşhir edin
ve bir hayatı yutarken sol yanımda büyüyen ağrı
bir çığlığa teslim edin intiharları




kimse beni anlamaz artık
ve ne olur sen de bir karanfil koy başucuma
sıfır dahil bir sayı tut aklından sonra vur öldüğüm yerden












Aralık/2014/Antalya
Sıtkı Özkaya