Ömür boyu sürse bu an
Sen bakışlarımda duran özgür bir tutsak
Oysa her insan ne çok yalnızdır bilirim
An yaşatır kalabalıklar

Ürkek ve yorgun bakışlarımda açan
Sen korkularımın çiçeği
Nasılda bir dünya çizemiyorum bilinenden öte
Affet beni.
Sevgiyi seviyorum şimdi
Anlayışımın yakıcı alevi yok
Susayınca bakışların ne sanıyorsan o gidermez susuzluğunu
Kavuşunca iki kişilik değil
Aşk da bir başınadır

Ne bir noktada buluşmak
ne tezat
Anlayamamak ya da bıkmak
tatmin az
Neden her şeyde bir eksik var
Ve ne çok yaşadıklarımızın uçurumundan düştük
Yer tüy yığınında umut
Yeniden umuda düştük çoğunlukla
Sen çok bilmiş çocuk
Ben bilginin dalgalarıyla kıyıya vurmuş
yaralıyım yüreğimden

Yalanım yok doğruların yalanlaşmasına rağmen
Bıktım sanarak yaşamaktan
Ne çok gözde dört mevsim oynar
Diller oryantal

Ah Tanrım
Neydi bu yaşamak başımıza geldi
Estirmektesin bin çeşit rüzgar
Deliyor her şey zamanla
Akıyor insanın acizliği ve çaresizliği hayatın boşluğuna
Bu ne ahtır
Yaşayabilen doymuyor yaşamasak olmuyor
Bu anlam yetersizliğinde insan gnahtır.