şöyle bir dinle de
benim bu utanmaz yüzüme karşı
tüm gerçekleri bir bir
hayatın gizemli bohçasından çıkartarak
hiç çekinmeden haykır ki dost
yürek yansın
ve içime çökmüş olan o kapkara bulutlar
ruhuma ulaşamadan hemen dağılsın



her daim figüran olarak kalmış bir geçmişin
hep izleri var
hem içimde hem de dışım da var dost
bir köşeye çekil-ipte öz içre büzülmüşken hayat
ortaya koyuveriyor
aslı kapalı kalan tüm suçlarımı
vücudumun insanlık ölçüsü hep irtifa da
bir suçun bile beterinin beteri varken
en iyisi mi ben döneyim geriye
zira hepten kaybediyorum
ben varlığımı
geç kalırsam açık bir kapı bile bulamam biliyorum



ilkinden sonuna dek düşmüşken hatıralar sandığa
ve kış uykusuna sokmuşken ben beni
meğer ki bir müddet bütünlemeye kalmış şu yaslı yürek
hiç kalmamış ki liva
her çırpınışım dağları deldi kime ne niçin neler yaradı ki
iş yine de olacağına vardı
adı müebbete çıkışın hakkı dört duvar da bir inziva


saf bir yudumun içinde
derman mı var
zehir mi var
hiç mi hiç bilinmez ki
sağ –sol ileri-geri hep dönüp de durduk havasına
gökten düşmek yok artık zümrüdü Anka davasına
kısmetim en dipteki
yok bir faydası şirkin uzağı yakını da bir ki
ömrüne miski amber bile yetmez Hakka yalvarmadan
kal sen özün kapanmış olan pınarının himmetine
her asılmayla ölüm mü gelir kısmetime
uğramadığım illerinin bile tılsımı kovalarken ensemi
ve yaşamı boşa aldığım her bir anın hikmeti
yazılıyor tek tek borç haneme
ancak ki özümü Hakka bağışlayarak
ödemem mümkünken
yine de iblisi bir palyaçonun kıyafetleriyle
bakıyorum ben devrana dost
kör bir düğümle
sımsıkıya kapanmış gönül gözüm bir kere


akılsız
başım müphem düşünceler içerisinde uğraşırken
çokça
sabırsız ve etkisiz
bir yığılışma kaynıyor yine de içimden
neyi kimi
nerede nasıl
gördüm seki dost ben
her biri beni benden çekip de aldı günahlara
her şeyin de bedelini ödüyorum şimdiden
neden bitmiyor ki günahım
nasılsa vardır okka çeken hınzır adımlarım her şey de


ey yeri de göğü de ve her bir şeyi yaratmış Allah’ım
bu hangi günahımdır ki beni böyle yerden yerlere çalan
hiçbir şey koymadı ki bende bu devran
bak her bir yanım şimdiden üryan
koydum kendimi anlamsız bir yolun ta dış tarafına
darağacında asılacak suçlu bir mahkumum biliyorum
son arzuma kaldı her bir şeyim belki
gelecek ömrümün dönülmez akıbeti
kim bilebilir ki ya şerdir
ya da hayırdır son hikmeti
peki çengili bu hayatta
hiçbir şeyi hiç umursamadan keyif çatanlar
onlar ki benden sanki daha da mı az suçludurlar…


(03.12.2014) AZAP…