hayrettin taylan



alerjikti yalnızlığım
kış garibiydi sensizliğim
azaldı, azaldı, az/ aldı beni benden
sosyolojik pejmürdeliğinde eriyen bilinçaltı ermişiydim
erdemlik sayfamda tümlenir bağrının bağırdıkları
sahiplik ekinde durulanıyordu tüm adlarım adıllarında
nitel netliğin, adımın aynasında yansıyordu
2…
sözün bittiği yerdeyim
gözün bittiği yardeyim
yardım edin
bir ben yok oluyor

3…
sardım geleni
vardım gidemeyene
ağlak sözcüklerin içindeki içimle seslendim
sen yoksan
ayrılıkta ağlar diyemediklerim

sen yoksan
geceler kelimede ağlar
heceler sende ağlar
ağlamak ağlamakla ağlar
4….
bir gün gelişine sarılı öyküme kaçtı umudum
sen yoksan her yer, her yar şiir
sen yoksan her yer, her yar sızılığın sözsüz sözlüsü
şimdi söyle bana…
bu kimsesizliğimin diline derman mı sevgin
bu tanımsızlığın telmihlerine ferman mı leylalığın
bu anlatılmazlığın mecazlarına ecza mı şirinliğin
bu varılmazlığın tenasüplerine benzer mi zühreliğin
bu ben’den sonraki ben’e tekrirlerini sunar mı aslı’ın