arkadaş !

kırmızıydım aslında
beni mavi kılan gözlerin

kaderimdir
kerpiç duvarda esmer şiirin
kapı önü diz boyu akşam
pencerede tek kanatlı iki güvercin
bu mevsim de talan bahçen
yeşili göçük...
göğsünde yara karanfilin
doğduğumuz günden beri
bize hasret toprak
ölüyorduk ki
saçımıza düştü kızıl yaprağı güneşin

heval !

sür kalemi yaşıma
adımının ertesindeyim...


...


düş’tün
yanıbaşın(d)a gecenin
koynunda rengidir terinin
çıkmaz sokakları zamansız kapanan
göçebe halinde yaralı ve yasaklı

arkadaş !

kimde bıraktı kendini
gözden düşerken
söz verdiğin uçurum

hiçliğe dönüşmeden sevda
kum kalesi dikilir fırtınayla
varlığımız biriktirilmiş gölgesinde
aşk hali saklı bırakılmış

dilim kanıyor seni anarken
anmazsam yüreğim kanıyor

heval !

al eline gökyüzünü
çizdiğin düşleri biriktir gözlerinde…




Ferhad Gülsün / Nejdet Şeker