Titrek bir iplik vardı
hayatla arasında
Vuruldu kendi dizlerinden
sıcak bir bağ bozumunda...



Ne yandan baksa yaralıydı
salkım söğüt yüreği.
Gürültüye gitti
bir teneffüs saati...



Sancıyla uyandı bazen
azı dişli sabaha.
ve
Ağır bir uykunun bastırdığı
küflü bir akşama...
Çektikçe içini
eksildi tesbih taneli sonbaharda...



Boş zarların içinde yaşadı hayatı
ha bire okuyup üfledi başkaları.
Tımar tutmadı yılkılı günleri
uçuk çalıntısı anılarda yıkandı.
Gözleri bulut
saçları çığ
gülüşünde derin çizgi vardı...



Sonsuzluğun bir ucu O
bir ucu sabırdı.
Dizildi yalnızlık katar katar
uzun hava çaldı yıkım tümcesi
Gazete hüznü ile baktı raylara
yağdı içine dolu dolu
yaşamkeş yılların yağmuru...



Taşıdı sırtında
seksen beş yaşın yükünü
Sonu belli bir dramada
bekleme salonu yoktu umudun...


Acı bandıralı gemi
yolunu çoktan tutmuştu.
Demir atsa da bir sürü kafiyeye
ölüm şakağından vurulmuştu.
Öfkesi gülümseyen dudağının
kıyısına vurmuştu...



Ferda Özsoy