nicedir doğru kekeleyemiyorum kelimeleri.
tekerrürün tarihine taşıyor zihnim.
özlediğim bir şey var
bir gül kanıyor dimağımda
bir soluş alıyor beni
bir sessizlik bir zemheri..

severek tükettim ömrümü ben Sueda
hüznümü saymazsan ayrıcalıklardan yoksun
marangozlarsa sunta kontrplak ne varsa..
bir zafer işareti gibi tehditkâr
kırgıl ve çatalsıdır insanlar.
kimi asker diyor kendisine kimisi de gerilla..

birinden biri vuruluyor dağlarda sonra.
kurşuni geceyi yırtıyor çığlık.
ruhumda bir sinir
ve alerji cereyanı ellerimde.
kağıtta bin kurşun sesi.
inadına ağlamıyorum Sueda.
dinecek gibi değil bu acı.
bin ömürlük gözyaşlarıyla.

doğrudur bazılarının kahkahayla güldüğü
ve kahırla diş sıktığı bazılarının.
ve doğrudur ölümün slogan attığı
Der’ada Sabra Şatillada
içimde kınsız bir öfke var sueda
şuramda yani tam da Diyarbakırda.

Sueda! adını anıyorum
Dicle çürüyor kendi öz yatağında.
dışarıda amansız bir fırtına kopuyor
susuyor insanlık.
yüzümden pusmuş şehirler geçiyor.
kesif bir hardal kokusu alnımda.
anla işte Sueda ne olur iyi anla
dünya dediğin dilsiz bir morg
tarihin utancını saklıyor bağrında..

dediğim giden bir tren değil
bir vapur bir martı ya da bir kedi değil.
çünkü Sueda düşünce gibi büyür insan
ve yavaş yavaş yiter sonra
susarak aynaya her baktığında...