Şehir ışıklarından çok uzaklara düşen
Aysız gecelerde göz gözü görmeyen
Fırtına tayfun tipi hepsi kol kola esen
Dik bir yamaçtı yurttan payına düşen

Yalnızdın birbirine uzak yıldızlar kadar
Sessizdin ağaçların yürek atışları kadar
Çaresizdin gün doğumundaki ay kadar
Ve sahipsiz yakılmış kibrit çöpü kadar

Sormadı kimseler sessizliğinin sebebini
Anlamadı kimseler bu sancılı bekleyişini
Bir bir terk etti göçmen kuşlar çevreni
Çırılçıplak kalan ağaçlar anladı üşümeni

Bir sabah uyandı toprak titreye titreye
Uyandı üzerinde beyaz ağır bir örtüyle
Üşüyen çıplak ağaçlar sarıldı birbirine
Kükredi kar geldim işte uyun hükmüme

Tüm tabiat çaresiz gözlerle öylece durdu
Eğildiler zalim karın her hükmüne uyuldu
Bir zaman tabiatta her şey kardan soruldu
Bilmiyorlardı zaman gelmişti oyun bozuldu

Bir sabah acıyla inledi kar böğrü oyuldu
Tabiat şaşkın karın acısını seyre koyuldu
Karın acı feryadı tüm evrenden duyuldu
Doğmuştu Kardelen kainat selama durdu