0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
974
Okunma
Belki bir zamanlar fırtınalar kopardı yüreğimde,
kim bilir belki de hafif bir esintiydi
ama savururdu yüreğimdeki yaprakları rüzgarda savrulan kar taneleri gibi,
bilemezsin nereden eseceğini o rüzgarın
ve ne kadar şiddetli olacağını kestiremezsin,
belki yıkıp geçecek önünde ne varsa,
belki de bad-ı saba gibi can verecek her şeye.
Kim ister ki sonbaharının gelmesini,
baharında yeşerttiği o yaprakların bir bir dökülmesini,
ama engelleyemezsin rüzgarı, karşı koyamazsın,
alır götürür ne varsa,
geriye kalan sadece çıplaklığın,
ama farkedemezsin dökülenlerin birer tecrübe olduğunu,
anlayamazsın yeni yeşeren ümitler için umut olduğunu,
Hiç bu kadar hissetmedim bu hayattan bıktığımı,
acaba kim duyabilir benim bu sessiz çığlığımı...
