Ne dünümü yaşadım, ne günüme erdim,
Çekip gittin ansızın bitmez oldu derdim.
Geçmişimi kaybettim geleceğim karanlık,
Yokluğunda mahvoldum gitti benden insanlık.
Doğmaz artık güneşim bu garip bedenime,
Beni sensiz sardılar bembeyaz kefenime.
Yıldızları kovdum geceden sitem ettim aya,
Beni sensiz bıraktıkları için taştan musallaya.
Herkesin baharında açar yeşil çiçekler,
Benimse bir köşede elimi kemirir böcekler.
Geri geliyor artık göç eden kırlangıçlar,
Sonun mübtelası oldum yok daha başlangıçlar.
Sonbahar yağmuru gibi akar gözümden yaşlar,
Kar tanesi kadar bembeyaz oldu saçlar.
Ey mecnun! Aşkın seni çöllerde gezdirdi,
Benim aşkım ise beni hayattan bezdirdi.
Ne mecnun, ne Ferhat ben gibi aşık olamaz,
Gül bile benim gibi böylesine solamaz.
Ne dertlerim bitiyor, ne diniyor "aşk" sızım,
Bu alem-i fanide nefes alan "can" sızım
Her insanın bir yıldızı varmış göklerde,
Benimki çoktan sönmüş sürünüyor yerlerde.
Gençliğimin baharında cehennem oldu hayatım,
Ellerinden gayrı yok başka yerde necatım.
Aşk adamı söyletir hudutsuzcasına,
Hasret adamı bekletir umutsuzcasına...