sahi
hangi otobüs durağında kaldı çocukluğum
biliyor musun baba?


eskiden
bir avuç dolusu mavim vardı benim
yüzüme gözüme sürdüğüm
ve alaca bir kırlangıcın kanadına bağladığım
bembeyaz bulutlarım


sokak ortasında sabahlayan iç çekişlerimden önce
pembe duvarlı odalarda konaklayan nefeslerim vardı
ve seslerim
uzak şehirlerin sessizliğine dokunan


bir kaç valizle
sabah ayazında yola çıkan bir adamın
anneme açtığı yaralara bastığım
küçücük ellerim vardı


dilimde yara olan kelimelerim
kayıp harflerim vardı

hiç bir mevsime tekabül etmeyen üşümelerim birde
ve birde
kaçak cehennemlerim vardı
haziranın göğsünde yatan



başı sonu olmayan masallarımda
yüzssüz kahramanlarım
yalancı sabahlarım vardı

zaman devrilip durmadan önce üstüme
zamansızlığım vardı akrebin gözlerini oyan
ve tebdili kıyafet hüzünlerim
yelkovanı saçlarından yağmurlara asan


gidişlerim vardı sonra
arkamda bırakacak kadar kendimi
ve seni
bıraktığım yerde bulamayacak kadar
uzak gidişlerim


’’sahi baba
sen bıraktığın gibi bulabildinmi beni’’