Kızımın yavrusu Azram...Annesini dünyaya getirdiğim zamanlar geldi aklıma.İlk çocuğum olması hasabiyle ne özenmişimdir her şeyine.Dünyaya gelmeden önce niyet ettik hayırlı bir evladımız olsun diye...Çok şükür doğduğu günden bu güne kadar beni hiç üzmedi desem yeridir.Zaman zaman ufak çaplı krizler yaşasak da genele baktığımızda çok da iyi anlaştık yavrumla.

Kızını dünyaya getireceği zaman Akçaabat’ta öğretmenlik yapıyordum.Rapor alıp İzmir’e geldim.Büyük bir heyecanla doğacak bebeği beklemeye başladık.Bebeğin doğumunu tam on gün bekledik.Son gün rabor doldu ve ben geri dönme hazırlığı yapıyorum ama içimden dua ediyorum inşallah ben gitmeden bebek gelir diye...Çok şükür dualarım kabul oldu ve biz sabahtan hastaneye taşındık ve dualarla ona destek olamaya başladık. Kayınvalidesinin elinde bir dua kitabı benim elimde cevşen ve bebeğimiz sağlıkla öğleden sonra dünyaya geldi ve doğduğunda saçları meçli birazı siyah uçları sarıydı.Dört kilo sağlıklı ve çok güzel bir bebekti.Tam bir prenses, tam bir asil insan yavrusuydu.Ben anneanne olmayı torunum Azra ile tattım.Çok güzel bir duyguydu.

Akşama yorgun ama mutlu bunun yanında buruk bir şekilde arabaya binip Trabzon’a döndüm.Kayın validesi çok iyi bir insandır.Ona görevi devrettim içim o anda rahattı ama yine de yanında olmayı çok isterdim.Görevime de çok düşkün bir öğretmen olduğum için içim acısa da öğrencilerimin yanına döndüm.Bu şiir işte o günlerde hasretinden yazdığım şiirdi.Çünkü çok zor geldi ayrılmak.Gerçekten doymadım doyamadım.Şimdi 13 yaşında ve boyumu geçti şu anda.Rab’bime Hamd olsun,şükür olsun.