yaşamak denen illet
tuttumu adamı yakasından
ne söz kalıyor geriye
ne ağlamak bahsi
için için damıtıyorsun
küfür gibi yüzüne sürelen izleri
sorsan hep güneşli günler
mavi gökyüzü
balıklar kanatlı
yüzüyor yıldızlarla balıklar
oysa bendeki seni
içten içe kemiren
açlık
dirhem dirhem azalıp
düşüyorsun
ekmek gibi terimden
ya uykudaydı
ya sarhos bir anına denk geldim sevdanın
ne benim sevgimden haberi var
ne küllerindem
herkes bir hayatı kaçırmış
batan bu gemiden
oysa sen söyleyince
dilleniyor eski kelimeler
uyanıyor en ıssızı baharların
uyanıyor en acısı hatıraların

yaşamak denen bu illet
kelepçe
7 adım ileri 7 adım geri
saya saya iplere çekeceğiz
bu mavi bu uzak
bu ulaşılmaz gökyüzünün altında
yinede umut satacak
öten her kuş
anılara bulaşan her rüzgar
uguldayarak oksarken
bu cocuksu bu yalnız
çıplak bedenlerimize her dokundugunda

beni gençligimin baharlarına
körpe gecelerimin
ürkek bir kız gibi hayalini kurdugu
yakamozlu bir denize gömün
haziran olsun
bahar gibi selam etmek isterim
bensiz geçirecegin
bütün Temmuzlara