Kışları ağlattık bugün gözlerimizde
Soğukları çizdirdik
Bembeyaz bir güneş gülümsedi uzaklardan
Ve dedi ki insanoğlu Nereye kadar bu yalnızlık ey kış
Nereye kadar bu siyahın hükmündeki beyazlar...

Nereye kadar sevdiğim?...

Bir düş gibi güzeldi ilk önce
İnsanların gözlerinde elmaslar parlardı
Sonrasında hüzün parmaklıkları ip ince
İnsana neler yaşatırdı
Beyaz karlara düşen en güzel yaştı
İnsan oğlunun aşktan akan yaşları
Ve unutmadı kışları sevmese de yüreği
Elbet gün gelecek görecekti o da sevgiyi...

Şimdi derinlemesine gelen bir kar kokusu
Burnunun ucunda beliren bir ten beyazı gibi
Sevdayı soğuk hissetti birden, aşk üşüttü mü ne?..
Ve elbet tek unutamayacağı
Bu beyaz cennet içerisinde olan yegane kardelen sevdası...

Ve şimdi en derinlerimde yer alan Kışımın Ağlayışı
En güzeli de dudaklarıma düşüvermendi gözlerimin renginden
Ey Kışım... Ne kadar uzun olsan da dehlizlerim de unutma
Baharlar gelse de saflığım sen gibi olacak elbet...

Sen gibi olacağım elbet Cağnem...