Bugün benden gidişinin birinci yılı.
Yine saatlerce fotoğraflarımıza baktım
Birlikte geçen günlerimiz
Sevinçlerimiz , hüzünlerimiz
Her fotoğraf karesinde sevgiyle bakan gözlerimiz
Ve kenetlenmiş ellerimiz
Sanki kaderin oyununu sezmiş gibi
Bizi ayırmayın dercesine...
Sımsıkı sarılışımız...

Nasıl olduğunu anlayamadan
Bir hastane odasındaydık
Sen ,ilaçların etkisinde saatlerce uyurken
Ben,ellerimi açıp dualar ediyordum
ALLAH’ım ,sevdiğimi bana bağışla ,diye
Her gün ,gün ağarmaya başlarken
Ya ,yarın yanımda olamazsa endişesiyle
Sessiz hıçkırıklarımda boğuluyordum
Fazla zamanımız yoktu .biliyordum...

Bir gün,
Doktorlar ,her şeye hazırlıklı ol ,dediler
Yalvaran gözlerle bakıp,ben hazır değilim
Ne olur bir şeyler yapın ,dedim.
Konuşamasanda, nefes alman yetiyordu
Gün ağarırken oda içinde bir koşuşturma başladı
Beni dışarı çıkarıp metanetli ol ,dediler...
O sabah ,benim için yalnızlığın temeli atılmıştı
Görmüyor ,duymuyor ,konuşamıyordum
Sanki benimde ruhum bedenimden çıktı.
Veda etmek için bile uyanamadın.
Son kez sesini duyamadım.
İçimden avaz avaz haykırdım.
Bırakma beni diye...

Ardında ,
Sadece nefes alan beden ve sana kavuşmak için sabırsızlanan bir ruh bıraktın...
O gün gelene kadar huzurlu uyu...

Meltem Yıldız
02.11.2014