Ben,
boz bulanık sularında
debelenirken
sen
uçsuz bucaksız
maviliklere yelken açtın
ben
seninle vuslatı düşlerken
beklerken sabırla

sen
başka diyarlarda
başka sabahlara uyandın
ben
hasretinle usul usul yok olurken
sen
başka bedenlerde hayat buldun

artık umudumu yitirmiş
ve tükenmiştim
varlığımı fark etmeyen
yüreğinden gitmeliydim
topladım pılımı pırtımı
bilinmezliklere doğru
yola koyuldum
nereye gideceğimi
ne yapacağımı bilmeden
alabildiğine yol aldım
yorgunluktan bitap düşüp
gelincik tarlalarında uyuyakaldım
bazende titrek sokak lambaları
altında
soluklandım.

Dönüşü olmayan bu yolda yürürken
yokluğumu fark etmiş midir diye
düşünmeden edemedim
son kez arkama baktım
bıraktığım gibi
doludizgin hayatın tadını
çıkarıyordun
yıkılan hayallerim
kırılan kalbim
yok olan umutlarımla
seni ALLAH’a havale ederek
yoluma devam ettim.
biliyorum
bir gün kırılan kalbim
elbet onarılacak
ama
unutma
ah’ı sen de kalacak...
Meltem Yıldız
18.07.2018