gittiğin günü hatırlıyorum
sığmıyordu gözlerine gözyaşların
biliyordum
en az benimki kadar acıyordu kalbin
üstelik giderken kalır gibi bile yapmıştın
hani koparamamıştın ellerimden ellerini
gözlerimden kaçırıp gözlerini susmuştun
kal dememi beklemiştin belki de
ama diyemezdim, biliyordun
aynı yolun yolcusu sanmıştık birbirimizi
aynı romanda yaşarız sanmıştık
bir şiirde yaşlanıp
beraber ölmeyi bile planlamıştık
ama ilk imla hatamızda düşük yaptı cümlemiz
sen ve ben olduk hiç istemeden
bölünmez bir biz iken
yollarımız da ayrıldı, ellerimiz de
sonra ne çabuk yabancılaştık birbirimize
sanki hiç tanımamıştık birbirimizi
oysa yollarda sabahladı gözlerim
seni yeniden tanımak istercesine
ya senin ?
hiç bekledin mi yolumu
bir gün olsun keşke dedin mi kendine
gittiğin gün ağlamaktan kızaran gözlerin
bir daha yağmur oldu mu ellerine
her geçtiğin sokakta bana benzettiğin birileri oldu mu
kokumu duydun mu bir kez daha
yoksa kalbinde öldürüp beni
geçmişine mi gömdün sonsuza dek
yok sayıp herşeyi
yeni limanlara mı sığındın
yüreğinden mavi’mizi sökerek

çok sonra gördüm seni
öyle doluydu ki ellerin, gözlerin, kalbin
karşına çıkmak içimden gelmedi
ama ilk günkü gibi attı kalbim
seninle yeniden tanışmak, dedim
titredim
sen çoktan unutmuştun beni
söyle, önceleri ağladığın ayrılığı
bugün çok mu sevdin ?

- Abdullah Cemek