Kan çiçeklerini bağlarım göze
İğneden yapraklar dökülür içe
Gerek yoktur artık yalan bir söze
Her kusurun ayrı girmiş iç içe
Bahtsız bedeviyim çöller ar gelir
Susuz bu sevdalar artık dar gelir.



Gülen dillerime hayrandın hani
Söyle be vefasız nasıl unuttun
Şimdi verem eder halin insanı
Bir zamanlar başta beyaz buluttun
Yağmur olup yağdın ne idi suçu
Bu yüzden ıslandı kirpiğin ucu.



Gönlümün dağında öter bir kuzgun
Sen diktin yuvama incir ağacı
Bu yürek ilk defa böylesi üzgün
Yine de ah etmez sana duacı
Düşmanım değilsin bunu bilesin
Dertler teğet geçsin sen hep gülesin.



Abamı giyindim düştüm yollara
Karanlıkta naçar ışık ararım
Önüme dolaşan yaban dallara
Sen diye hepsinden hesap sorarım
Suskun geçer gece gün bile suskun
Yüreğim hayata bu yüzden küskün.



Uzaktan yanarken şehrin ışığı
İçimde karanlık cirit atıyor
Nasıl temizlenir aşk bulaşığı
Düşünmesi bile içe batıyor
Bir kalem bir mendil yeter aslında
Siler olanları elem faslında.



Ayvazım DENİZ