Küçük bir çocuktum o zaman
Tütün dikerdik tarlaya taşınırnık
Sabahları ekmekçi geçerdi
Bir tarla üstümüzdeki
Süse yoldan
Her sabah koşardık yola
Ekmek almaya ekmekçinin arabasının kornası
Uzaktan duyulunca
Komşu çocuklarından biri
Bir gün dedi ki,
Kendimi has ekmek uğruna yola attım
Aramızda ailece
Artık o söz bir espiriydi
Her sabah aynı saatte yoldan geçerdi.


Öğleden sonra dondurmacının düdüğü duyulurdu
Şu dondurmam kaymak filminde ki bir arabanın bir benzeriydi..
Paslı ellerimizle kalkıp koşardık
Tütün dizdiğimiz çardaktan
Elimizde dondurma külahları
Akardı dondurmalar paslı ellerimizden
Koşarken baş aşağı
Ayağımıza anızlar batardı


Park bahçe hiç bilmezdik
Radyo tek eğlencemizdi
Akşamlara kadar dinlerdik
TRT nin ortak yayın kuşağını
Arkası yarınlar olurdu
Her gün saat on da
Çocuk bahçesi olurdu Onyedi onbeş te
İple çekerdik bir sonra ki günü
O günler ne güzeldi
Şimdi içimdeki şarkılar o günlerden hatıra

Çarbamba akşamları radyo tiyatroları yirmibir de
Kaçırırsakta pazar günleri onikiyle bir arası tekrarı vardı


O küçük dünya bizimle birlikte
Biz neredeysek oda oradaydı
Radyo bizim hazinemizdi
Hayata açılan penceremizdi


Şarkıları, Türküleri,
Türk hafif müziğini,
Batı müziğini
Kadife sesli şakıcıları
Minik serçeleri
Daha kimleri kimleri


Caz saatlarinde
Annemin dil dalaşlarını
Şimdi gibi hatırlıyorum dün gibi
Kapatın artık şu gevurları
Akşama kadar kafam şişti demesini
Radyoyu kaçırırdık evin gölgesine yan tarafına
Annem söylenir söylenir söylenirdi

Akşam bubanız gelsin hepinize söylecem derdi
Ama akşam olunca her şey unutulur giderdi.
Annemin babama ne söylüyeceğini hiç bilmezdik
Ama biraz korkardık
Herhalde annemin çocuklarını korkutma yöntemiydi

Ama biz Annemizi Babamızı çok severdik
Korkmazdık onları incitmekten korkardık
Onların sözlerini dinlerdik
Her sözleri bir emir gibi
Kendiğinden yerine gelirdi
Bilmiyorum halâ şaşarım
Nasıl bir otoriteydi..



Çocukluğumdan Radyo ile geçen küçük bir anımdır..

Nurten Ak Aygen
31.10.2014