şiir biraz daha aydınlatsın diye karanlığı vardır oysa
ecinnilerin şarkılarıyla çınlıyorken yüreğimizde kurduğumuz dünya
medcezirlerle kırılıyor umudun dirgenleri
aklım küflü bir tarihin asrı saadetini aralamakta
üç kulhu bir elham okusam sanki düzelecek her şey
düzelsin diye cebraile sarılmıştı ya hani
muhammed duyunca "oku" emrini..

yesribden bir ezgi gelip takılıyor dilime
" ay doğdu sanki üzerimize.."
kılıçlar ve kölelik ve kan sıçrıyor ansızın bütün çöllere
dualar umutlar ve kahkahalarla kurduğumuz dünya düşünü
artık muamma bir ütopyaya buluyor her mümin
kan irin gözyaşı ve kin olup dükülüyor üzerime..

ahirzamandır ama farklı okunuyor her ayet farklı dillerde
ve yürekler silinmemiş tozlu ve çürük ahşaplar gibi üstelik
siyasetin ve ticaretin rezil örgüsü içinde
kırık ve mahzun bir misketi anımsatıyor yaşam
sadakatten ve vefadan uzak insanların elinde..

nasıl da ağlamaklı çocuk yüzü ortadoğuda renkler
nasıl da derin bir acı izi bütün yüzlerde
beyaz bir sınır çizmekte birileri al kanlarıyla
şarkılar zılgıtlar ve ağıtlar iç içe geçmiş
yanıbaşımızda karartılmış yaşamın tam karşısında..

gelişigüzel kazılmış mezarların üstünde son bahar
ağlamaklı çocuklar gibi titreterek avurtlarını
esmer ve mahzun insanların suratlarını
gökyüzünün maviliğine doğru dalgalandırmaktadır
zalimler şarkın ve kobanénin öfkesini tartarken
o kanlı o çelikten paletleriyle
çoktan zılgıt çekmeye başlamıştı
güzel kızlar güzel adamlar
yumruklayarak zulmü nazlı gözleri ve narin elleriyle..

dilimin ucunda biriken yaralı kelimeler
kobanéde artık şiirin ve intifadanın kelimeleridir
yüreğimde harlanmış nakaratını duyuyorum
"kobané iro ğemgine.."
beyaz şarkılar söyleyen ortadoğulu çocuklarına
umuda bezenmiş bir şiir eşlik etsin diye onlara
şiirimi sapan yapıp taşla dolduruyorum...