"Niye bu kadar acıyor kalbim ?
Niye bu kadar zavallı hissediyorum kendimi ?
Nasıl yaptım kendime bunu ?
Oysa Püfür püfür bir bulut yerleşmişti gönlüme …
Efsunlu fısıltılar saklıydı içinde..
Şimdi..
Bulut geçti..!
Gözyaşları kaldı çimende…."

Mısraların yüreğini nedamet dediğimiz pişmanlık sarmalamış...Hani şarkıda der ya"Kendim ettim,kendim buldum/Gül gibi sarardım soldum"...işte böyle bişey...

aslında,buluttan kastedilen aşk,sevda ise kavram yerine oturmuş...çünkü,nasıl ki bulut,yağar ve geçer..aşk'ta öyledir...acıtır...serinletir ama,geçer gider...siz hiç kalıcı bulut yığınları gördünüz mü...yeryüzünü temizler...hayatı canlandırır...serinletir...huzur verir...vb.

aşkın da efsunlu kelimeler fısıldaması da bundandır...yerden keser ayaklarımızı...benmerkezci yapar bizi...dünyanın ve yaşamın rengi değişir...her anımız şarkı...her dakikamız efsun...her saniyemiz serinlik...her nefes alışımız hayatın kendisidir...ama,birgün ağlatır bizi aşk...bulut geçer gider başka diyarlara,yüreklere...Öyle der bir bilge.."hangi şairin ve aşığın şiir defterini ve yüreğini sıksanız,ayrılık ve gözyaşı damlar"...ha,bir de,elindekinin kadir kıymetini bilememek var ya,o bu konudan uzak şimdilik...

eserde kastedilen nedamet var ama,bu gayet doğal...geride,çimenlerin,yüreğimizin üstünde hep gözyaşı bırakan pişmanlık...kimi,kaybetmekten dolayı...kimi de kıymet bilmemekten dolayı..

tebriklerim az ve öz mısralarla,bir ruh halini...bir ruh anatomisini, betimlemekte kullandığınız kavramlara yüklediğiniz derinliğe ve ustalığadır...selam ve saygılarımla...