sular kirlendi
bakışların da
öğle çiçekleri gibi baygın bakmıyor artık
güneş ışığı dökülmüyor
kirpiklerinden
koşarak gelmiyor asi ayakların
sanki kırılmış dizinden


senden önce konuşmuyor gözlerin
eğiliyor başka tarafa
yönünü şaşırmış gezegen
hep kendi ekseninde dönüyor
ya da döndürülüyor
bir kadın elinde
fengire gibi


nasıl bakardın içmek isterce duru tatlı suları
çölde susuz kalmış yolcu
eğilirdi kendini gördüğü suya
kana kana içerdi



kimse yokmuşca küçülürdü dünya
sıksan suyunu çıkarırdın hayatın
engeller ayağına batan deniz kumuydu
hazinen gözlerinde ışıyan deniz yıldızı
damarlarından akan ılık kan, rüyan
tekrar tekrar görmek istediğin


ne köreltti bilmem o baygın bakışı
kanadı yolunmuş bir horoz gibi
seni civcivler didikliyor
bir sürü bakış yiyiyor gözleriyle
tüylerin dökülüyor
nerden baksam
geceyi görüyorum
müjdelemiyorsun artık sabahı!





20. 10. 2014 / Nazik Gülünay