Tükendi dermanım, artık yoruldum,
Adına, şiirler yazdım olmadı.
Kahrına bürünüp, çöle savruldum,
Kendime bir mezar kazdım olmadı.

Ne ecelim geldi, ne de sen geldin,
Ne aradın sordun, ne selam saldın;
Kim bilir, belki de kibrine daldın?
Yolunda kül olup, tozdum olmadı.

Ben benden ayrıldım, koptu sol yanım,
Yaralıyım artık, akar al kanım;
Direği devrilmiş virane han’ ım,
Çiğnedim yılları, ezdim olmadı.

Körelmişti gönlüm, sen(i) le bilendim,
Dikildim kapına, sevgi dilendim,
Seni candan öte görüp, bilen dim,
Hakikat yolunda söz’düm, olmadı.

Gözlerin gözüme akınca, kandım,
Mecnun’ dan ileri ismini andım,
Canıma bir candın, öyle inandım,
Aşkın hamurunda, öz’düm olmadı.

Gam, keder, tasayı hapsettim bana,
İstedim kurtulup, gelmesin sana,
İçten içe bittim ben yana yana,
Dumanım tütmeden, gezdim olmadı.

Alnımda silinmez yazıydın gülüm,
Ancak ayırırdı bedenden ölüm,
Yokluğun omzuma yükledi zulüm,
Kaç defa sözümü, bozdum olmadı.

Akıl firar etti, hayli daraldım,
Çıkmazın içine çakılıp kaldım,
Bin bir satır ile haberler saldım,
Derdimi heceye, dizdim olmadı.

Daha diyeceğim sözüm tükendi,
Ruhum ezilse de, hayli direndi,
Sonunda bu zindan beni de yendi,
Boynumdan urganı, çözdüm olmadı.

19 Ekim 2014 Mustafa USTA