Sen bir fırtınaydın,
ben sana tutunmaya çalıştım.

Nasırlı ellerim,
Yağmurlu kirpiklerim,
Ve çatlamış dudaklarım,
Sana tutunmaya yetmedi.

Düzeneği bozulmuş bir mayın gibi,
Kendi kendime patladım.
Dağıldım,
Parçalandım,
Ve sustum.

Ey güneş gözlü yarim
Karanfil kokulum
Gözlerinin demindeyim
Bir içimlik tütünüm var tabakamda
Ellerim saman sarısı

Sen bir fırtınaydın,
ben sana tutunmaya çalıştım.

Yokluğun da
Alevler en çok beni yaktı
Yanarken sevdim seni
Şimdi bir mahkum gibiyim
İdamlık bir mahkum gibi
Ya gel kurtar beni
Yokluğunun dar/ağacında
Ya da git
Gidebildiğin kadar uzağa
Ben kendimi idam ederim
Sana olan sevdamın dar/ağacına

Bazen yokluğuna inanamıyorum
Gerçi kendi varlığıma da inanamıyorum
Ne zaman aynaya baksam
Karşımda sen varsın
Ben yokum

Aşka yasak bir şehir de
Yalnız kaldım
Bir ben varım
Bir ben üşüyorum
Ve bir ben
Nefesime ırak kalıyorum
Oysa ne çok sen kokuyor bu şehir
Adımladığım her sokak
Yürüdüğüm kaldırımlar
Deniz kokusu
Martıların çığlığı
Bana hep seni hatırlatıyor

Ama
Sen
Yoksun

Sen bir fırtınaydın,
ben sana tutunmaya çalıştım.

Şimdi dilim de yalnızlığa çıkar kelimeler
Fırtına da alabora olan gemiler
Martılar çığlıklarıyla sağır eder deniz’i
Şehir suskun
İçin yangın yeri
Tüm sokaklar
Birer dar/ağacı
Ve yürürüm
Ölümüne

Ey güneş gözlü yarim
Karanfil kokulum
Gözlerinin demindeyim
Bir içimlik tütünüm var tabakam da
Ellerim saman sarısı
Sen git/me
Sen üşüme
Ben
Sana
Gökyüzü olurum
Mavi mavi üstüne örtersin
Bir şiir gibi
Bir şiir gibi.

İbrahim Dalkılıç

18/10/2014
00:30 izmir