"...
Bembeyazdım, siyaha çaldım.
Yolumu kaybettim, hep kayıp kaldım.
Ellerinde çırpınan bir aşktım.
Umudu kaybettim, umutsuz kaldım.
Bir yalnızlık şarkısı koyar gider başucuma aşk.
O yalnızlık şarkısı çalar durur hep başucumda.
Seni kaybettim..." C.A 'nın şarkısını dinlerken tam denk geldi şiiriniz Sevtap . Hiçbir şeyin tesadüf olmadığına inandığımdan yazıverdim gitti güzel şiirinize eşlik adına...

Yine şahane dizelerdi okuduğum.

Yürekten tebrikler ve sevgiler

Harikasın tebrikler canım, evet yanlış olan sahiplenmek.

Bir kaç yıl önce ya da bir kaç ay önce ya da bir kaç saat önce tanıyıp büyüsüne kapıldığımız birini tanıdık sevdik. Vitrindeki elbiseyi isterim diye
direnen çocuk gibi.

Ve bunu sessizce yaptık. Fiziğine bir kaç tatlı sözüne kanıp, sevgili olsun arkadaş olsun hemen sahiplendik. Oysa insan kitap gibidir. Bazı kitapları ne kadar sıkıcı da olsa sonuna kadar okusak da hiç bir şey anlamayız. Kitabın ismi kitabın cazip kapağı bize işte bu dedirten olmaya yetmiştir. Yani ambalaj.

Etkin bir konuşma temiz bir giyim ve ağzı laf yapan kim olursa ağzının içine baktık aldandık onlara.

Tabii ki şiir kurgu olabilir ama çok güzeldi. Ben de işte öyle yazıverdim. Çok kutluyorum (öpüyorum (şiirlerinden gibi ben de uçuk bi laf edeyim bari kırk yılın başı)ama tabii ki muhabbetle yanaklarından öpüyorum manevi kızımın

Asıl mesele de bu işte.

Sevdiğine çok şey yüklemek
çok şey görmeyi istemek
çok şey beklemek
anne - eş - evlât veya sevgili farkmaz.

Çok fazla mana yüklüyoruz, çok sahiplenip hükmetmeye kalkıyoruz. Oysa herkes özgür bırakabilse ruhunu ve onu, bunu...

Ah bu sevmeler neden böyle zorlaştırılır ki... ? İçlerindeki çocuğu hapsedip.

Biz öyle değiliz ama örnek olalım herkese. Beklentisiz ve ad koymadan seveniz........ Bizim gibilere MERHABA!

Çoook sevgiler sana kalemi deryalaşan canım benim... <3