Bak penceremden hayat gelip geçiyor
Yorgun gözlerde ışık fersiz
Sıralanmış anılar mıhlanmış
Hayat dediğin böyle mi olur
İbibikler ötmüyor güller perişan
Ne hasret, ne şöhret, ne şan
Ellerinde ayrılıklar bir nişan
Hiç bir olanı biteni yadırgamam
Hayat saman alevi gibi geçer gider

Kül olmuş savruluyor küller
Bahar mevsimi geçti bitti sevmeler
Yerle gök arasında sıkışmış zaman
Hayaller rüyalar uyanınca biter
Zira vakit gün batımı
Karanlıklar siliyor güneşin izlerini
Sokaklar tenha yürekler gibi
Alıp başını gidiyor sevenler birer birer
Yılmadım hep sevdim hayatı
Kan kussakta kızılcık yedik deriz
Hürriyet diye diş söktüğümüz günleri unutup
Kendi ellerimizle bağışlarız dünyayı

El pençe divan durup
Kul olmayı ne kolay öğrendik
Başları sağa sola sallamayı da öyle
Bir kere göğe bakmayı öğrenebilseydik
Kul olmazdı insan Allâh’tan başka kimseye
Şimdi artık kimsenin kılı kıpırdamıyor
Her söyleneni baş eğiyor
Ya alışkanlıktan ya çıkar yol olmadığından
Ardı arkası kesilmiyor
İnsanın insanı sınamasının

Tükendik
Alıp başını giden bulutlar örtüyor güneşi
Denizler kayalara çarpıyor öfkesini
Hiç bir sevgi tutmuyor kundaktaki bebek sevgisini
Yeni bir hayat yeni bir heyecan
Ne tatlı bir can
Siliyor içinden tüm kötülükleri insan
Dünyaya yeniden doğmuş gibi
Anadan üryan

Gel batık denizlerin sakladığı hazine
Yüreklerimize dik bir fidan
Yırtılan yaralanan kalbimizi yama
İnsan sevgileriyle

Sıcacık temmuz güneşi gibi
Donat çıplak ağaçları giydir ilkbahar sevinçleriyle
Tek vucut olsun memleket
Anne baba evlât kardeş sevgisiyle..

Nurten Ak Aygen
14.102014